Elif Sofya

Mişa mor salkımların altında
Rüyalara adım atmaya hazırdı
Engebeli bir uykuya razıydı döşekte
Sırt ağrılarına bıraktığı gövdeyle
Var olmayı seviyordu
Sinir uçlarına aldırmadan
O biraz uzak kalabiliyordu rahat yaşamaktan

Mişa matruşkalı bir hayat edinmişti çocukluktan
İç içe geçmenin büyüsünü bozmuş
Her şeyin bağcıklarını çözmüş
Sonuçlar sebebi olmuştu
Ki bu onun elindeki en büyük kozdu

Mişa mişli zaman geçmişinin öznesine
Karanlık tiplere benzemeye içten içe
Yatkındı yatarken döşeğinde
Onu bütün sesler ayartabilirdi
Kulaklarında çınlayan bir orman büyütmesi
Kuşları gözlemesi gözbebeklerinde rengârenk
Bir suya eğilip kalması saatlerce

Yeryüzüne karışan bir karanlıktı Mişa
Kimyasını karbonla bırakan toprağa
Zincirli bağlar kuruyor şimdi
Dünya ile arasındaki boşlukta.